تاریکی پارک‌های شهریار؛ تهدیدی برای امنیت اجتماعی

خاموشی چراغ‌ها، خاموشی حضور مردم است؛

تاریکی پارک‌های شهریار؛ تهدیدی برای امنیت اجتماعی

پارک‌های شهریار از جمله پارک ۲۲ بهمن و پارک کودک به‌دلیل خاموشی چراغ‌ها و تاریکی شبانه، از محل تفریح خانواده‌ها به مکان‌هایی ناامن و پاتوق معتادان تبدیل شده‌اند.

به گزارش خبرنگار سرویس اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی «تهران نیوز»، شب‌های شهریار مدتی است رنگ دیگری به خود گرفته؛ اما نه از جنس نشاط و آرامش، بلکه از جنس تاریکی و سکوتی آزاردهنده. پارک‌های مهم این شهر همچون پارک ۲۲ بهمن و پارک کودک که روزگاری محل بازی بچه‌ها و قدم زدن خانواده‌ها بود، حالا به دلیل خاموشی چراغ‌ها و نبود روشنایی کافی، به مکان‌هایی متروکه و ناامن تبدیل شده‌اند.

چرا پارک ساخته می‌شود؟

پارک‌ها در هر شهری، نه فقط فضای سبزی برای زیبایی بصری، بلکه ریه‌های تنفسی و پناهگاه روحی مردم هستند. در جامعه‌ای پرهیاهو، پارک‌ها محل آرامش و تفریح سالم خانواده‌ها محسوب می‌شوند. کودکان در پارک می‌دوند و بازی می‌کنند، جوانان ورزش می‌کنند، سالمندان نفس تازه می‌کنند و خانواده‌ها گرد هم می‌آیند. فلسفه اصلی ایجاد پارک، همین ارتقاء کیفیت زندگی شهری و کاهش آسیب‌های اجتماعی است.

اما وقتی پارک‌ها در تاریکی فرو می‌روند، همه این کارکردها برعکس می‌شوند. فضایی که باید مایه امنیت و آرامش باشد، به تهدیدی جدی برای سلامت اجتماعی بدل می‌شود.

چرا مسئولان فکری نمی‌کنند؟

شهروندان شهریار بارها و بارها مشکل خاموشی و تاریکی پارک‌ها را به گوش مسئولان رسانده‌اند، اما آنچه دیده می‌شود، بیشتر بی‌توجهی است تا اقدام جدی. روشنایی پارک‌ها به بودجه و مدیریت نیاز دارد. اما وقتی رسیدگی به زیرساخت‌های فرهنگی و اجتماعی اولویت مسئولان نباشد، نتیجه همین می‌شود؛ فضای عمومی شهر به جای آن‌که در خدمت شهروندان باشد، به دست افراد فرصت‌طلب می‌افتد.

تاریکی پارک‌ها در شهری مثل شهریار، نه تنها یک مشکل فنی ساده نیست، بلکه نشانه‌ای از بی‌برنامگی شهری است. این‌که چرا در سال ۱۴۰۴ هنوز شهری با این جمعیت، پارک‌هایی تاریک و ناامن دارد، پرسشی است که مسئولان باید پاسخ دهند.

پارک‌ها؛ بهشت خانواده یا پاتوق خلافکاران؟

خاموشی پارک‌ها به‌طور مستقیم زمینه‌ساز رشد آسیب‌های اجتماعی است. وقتی خانواده‌ها و کودکان از حضور در این فضاها می‌ترسند، میدان برای گروه‌هایی دیگر باز می‌شود؛ معتادان و اراذل‌ و اوباش. حضور این افراد در تاریکی، خود به خود فضای عمومی را تهدیدآمیزتر می‌کند.

موضوع فقط مسئله امنیت نیست؛ بلکه احساس امنیت هم مهم است. حتی اگر در تاریکیِ پارک اتفاقی نیفتد، باز هم شهروندان جرأت ورود ندارند. به همین دلیل است که شب‌ها بسیاری از پارک‌های شهریار کاملاً خالی می‌شوند، در حالی‌که فلسفه وجودی پارک‌ها جذب مردم بوده است.

تاریکی پارک‌های شهریار؛ تهدیدی برای امنیت اجتماعی

فضای ترسناک پارک ها
مریم قاسمی، مادر دو کودک در گفتگو با خبرنگار تهران نیوز بیان کرد: ما قبلاً عصرها می‌رفتیم پارک کودک. بچه‌ها بازی می‌کردند، من هم کمی قدم می‌زدم. ولی الان از وقتی چراغ‌ها خاموش است، اصلاً نمی‌رویم. یک بار با بچه‌ها رفتیم، دیدیم چند نفر گوشه پارک نشسته‌اند و فضایش خیلی ترسناک بود. بچه‌ها اصرار داشتند بمانیم، ولی من همان لحظه پشیمان شدم.

وی افزود: مگر پارک برای ما نیست؟ چرا باید بترسیم؟ مسئولان خودشان شب‌ها اینجا می‌آیند که ببینند چه خبر است؟

پاتوق افراد نامناسب
رضا مرادی، بازنشسته و ساکن نزدیک پارک ۲۲ بهمن اظهار داشت: من سال‌هاست هر شب پیاده‌روی می‌کنم. پارک ۲۲ بهمن بهترین جا بود. ولی حالا اصلاً نمی‌شود. چراغ‌ها خاموش‌اند، نیمکت‌ها را خراب کرده‌اند، حتی وسایل ورزشی پارک هم قابل استفاده نیست.

وی بیان کرد: شب‌ها گروهی از معتادها می‌آیند آن‌جا، من نمی‌ترسم، ولی احساس ناامنی می‌کنم. مردم حق دارند شب‌ها جایی برای استراحت داشته باشند. این‌که پارک به حال خودش رها شده، واقعاً جای تاسف دارد.

هزینه امروز، سود فردا

به گزارش تهران نیوز؛ روشنایی پارک‌ها نه هزینه‌ای بی‌فایده است و نه تجملی. بلکه سرمایه‌گذاری برای کاهش آسیب‌های اجتماعی، افزایش نشاط عمومی و حتی تقویت اقتصاد شهری است. شهری که خانواده‌ها در آن احساس امنیت کنند، شهری زنده‌تر و پویا‌تر خواهد بود.

تجربه شهرهای دیگر نشان می‌دهد که تنها با نصب چند چراغ پرنور و حضور مداوم نیروهای خدماتی و انتظامی، می‌توان جان تازه‌ای به پارک‌ها بخشید. اما تأخیر در این کار، فقط باعث گسترش مشکلات و هزینه‌های بیشتر در آینده خواهد شد.

پارک‌های شهریار ساخته شدند تا محل شادی و آرامش باشند، نه پاتوق تاریک و ترسناک. خاموشی چراغ‌ها و بی‌توجهی مسئولان، این سرمایه‌های عمومی را به تهدید اجتماعی بدل کرده است. خانواده‌ها و کودکان، که اصلی‌ترین بهره‌برداران پارک‌ها هستند، امروز از این نعمت محروم شده‌اند.

شهر شهریار نیاز دارد که مسئولانش به جای وعده‌های تکراری، با اقدام عملی روشنایی و امنیت را به پارک‌ها برگردانند. پارک‌ها اگر روشن باشند، نه تنها شادی را به مردم بازمی‌گردانند، بلکه جلوی بسیاری از آسیب‌های اجتماعی را نیز می‌گیرند.
انتهای خبر/*