مصرف دخانیات – نمادی خطرناک از طغیان و استقلال 
فیلم «پیرپسر» به صورت پررنگی شخصیت‌هایش را در حال کشیدن سیگار تصویر می‌کند، به‌خصوص در لحظات بحرانی یا درگیری‌های روانی. مصرف دخانیات به‌عنوان ابزاری برای تخلیه خشم یا آرامش ناآگاهانه نمایش داده می‌شود. این نوع نمایش، بدون نقد یا هشدار، می‌تواند برای مخاطب جوان الگوساز باشد: تصویری که نشان می‌دهد کشیدن سیگار علامت استقلال، قدرت یا تسلط بر تجربه است. اگرچه فیلم از نظر فنی قابل تحسین است، اما این جلوه بصری می‌تواند باعث تقویت گرایش به مصرف دخانیات در میان نوجوانان شود؛ به‌خصوص وقتی شخصیت‌های برجسته و مورد احترام در فیلم، آن را به شکلی طبیعی و متداول عرضه می‌کنند.
پیامدهای فرهنگی و اجتماعی، جوانانی در بحران هویت
نسل جوان در ایران امروز با شکاف فرهنگی میان ارزش‌های سنتی و فشارهای مدرن مواجه است. فیلم‌هایی مانند «پیرپسر» که خشونت خانوادگی، روابط بی‌قید و نشان دادن مصرف دخانیات را در بستری هنری روایت می‌کنند، ممکن است به نوعی بی‌معنایی اخلاقی در مخاطب منتهی شود: فقدان نمادهای سالم خانوادگی، احساس سردرگمی در ارتباطات انسانی و جذابیت ظاهری برای رفتارهای آسیب‌زا.
علی، قهرمان داستان، نشان می‌دهد که چگونه فردی پاک و اخلاق‌محور، در محیطی تبهکار و بی‌رحم، به مرحله تسلیم یا یأس اخلاقی می‌رسد. تولید و نمایش چنین روایت‌هایی، بدون آنکه با ابزارهایی برای تحلیل و نقد اجتماعی همراه باشند، می‌تواند تهدیدی برای مخاطب خردسال یا ناپخته باشد. این قهرمان، به‌جای الگویی امیدبخش، نمادی از تراژدی شخصیت جوان سرخورده است.
از منظر سینمایی، «پیرپسر» اثری جسور، سینمایی و نمادین است: طراحی دقیق نور، میزانسن‌های هنری، بازی‌های چشمگیر (به‌خصوص حسن پورشیرازی)، رمزآلودی در روایت، و ساختاری روان‌شناختی که مخاطب را همراه خود می‌کشاند. اما همین جسارت می‌تواند در صورت عدم همراهی با نقد اجتماعی، به عادی‌سازی ارزش‌های آسیب‌زا منجر شود.
در فرهنگی که نهاد خانواده، هنجار روابط جنسیتی و سلامت اجتماعی ارزشمند محسوب می‌شوند، جوانانی که از فیلم تأثیرپذیری دارند ممکن است برداشت نادرستی از روابط انسانی و سبک زندگی کسب کنند. پیام فیلم، وقتی تنها روایت شود، خطرناک‌تر از هر نقد است.
نتیجه‌گیری
فیلم «پیرپسر» با همه ارزش‌های هنری‌اش، نمونه‌ای از سینمای هنجارشکن و تأثیرگذار است. با این حال، تأثیری که بدون زمینه‌آموزی و نقد اجتماعی بر نسل جوان گذاشته می‌شود، می‌تواند پیامدهای منفی در زمینه هویت، اخلاق و سبک زندگی داشته باشد. نبود خانواده سالم، نمایان‌سازی روابط آزاد بدون چارچوب فرهنگی و نمایش مصرف دخانیات به‌عنوان نمادی از قدرت یا آرامش، سه موضوع نگران‌کننده‌اند که در این فیلم برجسته شده است.
در نهایت: هنر نباید فقط روایت کند؛ مسئولیت اجتماعی دارد. وقتی فیلمی پرمخاطب تولید می‌شود، لازم است همراه با آن گفتگویی آزاد و انتقادی شکل بگیرد تا تأثیر فرهنگی‌اش محدود به روایت سینمایی نباشد و به ابزار بازتاب و بازخوانی اجتماعی تبدیل شود.

انتهای خبر/