به گزارش خبرنگار سرویس اجتماعی  پایگاه خبری تحلیلی «تهران نیوز»، طاهره بابایی فارغ‌التحصیل رشته داروسازی و شاغل در داروخانه در یادداشتی نوشت: پنجم شهریورماه در تقویم کشورمان به نام روز داروسازی نام‌گذاری شده است؛ روزی که یادآور نام بزرگ محمدبن زکریای رازی، پزشک و دانشمند نامدار ایرانی است. او نه‌ تنها در تاریخ علم پزشکی و شیمی جهان جایگاهی بی‌بدیل دارد، بلکه در عرصه داروسازی نیز پایه‌گذار روش‌های نوین بوده است. آثار علمی رازی همچنان الهام‌بخش پژوهشگران و داروسازان جهان است و یادآوری نام او در این روز، فرصتی است برای بازنگری در دستاوردها، چالش‌ها و نیازهای عرصه دارویی ایران امروز.

رازی نخستین کسی بود که توانست ارتباط مستقیمی میان دانش شیمی و پزشکی برقرار کند و بسیاری از ترکیبات دارویی را با روش‌های علمی استخراج و معرفی نماید. او کتاب‌هایی نوشت که قرن‌ها در دانشگاه‌های معتبر اروپا تدریس می‌شد. همین میراث گران‌بهاست که امروز ما را موظف می‌کند تا به جایگاه داروسازی و تولید دارو در کشور، نه فقط از منظر علمی بلکه از نگاه اجتماعی و انسانی توجه بیشتری نشان دهیم.

تولید دارو در ایران؛ ظرفیت‌ها و چالش‌ها

ایران در چند دهه اخیر به یکی از تولیدکنندگان مهم دارو در منطقه تبدیل شده است. بخش عمده‌ای از داروهای عمومی در داخل کشور تولید می‌شوند و این موضوع باعث کاهش وابستگی و حتی صرفه‌جویی ارزی شده است. با این حال، تولید داروهای پیشرفته، به‌ویژه داروهای بیماران خاص و صعب‌العلاج همچنان با محدودیت‌هایی روبه‌رو است.

از یک سو، تحریم‌های اقتصادی واردات مواد اولیه و تجهیزات مورد نیاز را دشوار کرده‌اند. از سوی دیگر، فرایند طولانی و پرهزینه تحقیق و توسعه در زمینه داروهای نوین، مانعی جدی برای شرکت‌های داروسازی داخلی است. در چنین شرایطی، بسیاری از بیماران خاص مانند مبتلایان به سرطان، بیماری‌های نادر، هموفیلی یا ام‌اس با بحران دسترسی به داروهای ضروری مواجه‌اند. کمبود این داروها تنها یک مسئله اقتصادی یا صنعتی نیست؛ بلکه موضوعی انسانی و اجتماعی است که زندگی بیماران و خانواده‌هایشان را تحت فشار شدید قرار می‌دهد.

مشکلات بیماران خاص؛ نبود دارو و هزینه‌های سنگین

گزارش‌های متعدد از سراسر کشور نشان می‌دهد که نبود برخی داروها بیماران را ناچار می‌کند به بازار آزاد یا حتی سفر به کشورهای همسایه روی بیاورند. این وضعیت نه‌تنها باعث چند برابر شدن هزینه‌ها می‌شود، بلکه گاهی اصلاً امکان تهیه دارو وجود ندارد. در نتیجه، درمان به تعویق می‌افتد و کیفیت زندگی بیماران کاهش می‌یابد.

بیماران خاص، برخلاف بسیاری از دیگر بیماران، نمی‌توانند مصرف داروی خود را حتی یک روز به تعویق بیندازند. قطع یا تأخیر در مصرف دارو برای این افراد گاهی به قیمت جان تمام می‌شود. در چنین شرایطی، مسئولیت نظام سلامت کشور بسیار سنگین است و لازم است سیاست‌گذاران حوزه دارو نگاه ویژه‌تری به این بخش داشته باشند.