به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «تهران نیوز»، مژگان شمس، فعال رسانه‌ای در یادداشتی نوشت: امروز دهم ذی‌حجه و  عید سعید قربان از اعیاد بزرگ مسلمانان است، عیدی برای رهایی‌ جستن از خویشتن خویش تا رسیدن به او.

قربان را می‌توان در عباراتی عید تسلیم، رضا و سرسپردگی در برابر ذات اقدس الهی و دوری جستن از هر چه غیر او نامید، روزی که در آن مسلمانان اسماعیل‌های وجودشان را به قربانگاه عشق برده و تن و جان را در جوش و خروش آینه ایمان و اتکاء طراوتی دوباره می‌بخشند، تا ابراهیم‌وار وارهند از غُل و زنجیرهایی که بر دست و پای وجودشان بسته است.

به گمانم فلسفه قربان نه سر بریدن، که دل بریدن است، اصلأ اصلش هم این است که تا دل ببّری تا به وصال معشوق و دلدار رسی، قربان را باید فرصتی برای معرفت شناسی خواند و درنگ و تأملی برای اینکه در میان انبوه داشته‌های گذرای دنیای فانی، داشته‌های معنوی‌مان را برشماریم.

در روزی که حجاج بیت‌الله الحرام با حضور در صحرای منا، مناسک حج ابراهیمی را به جای آورده و هم‌صدا نوای «لبیک اللهم لبیک» سر می‌دهند، ما هم لبیک‌گویان به خیلی مشتاقان و شیفتگان معبود و خدایمان بپیوندیم.

شاید حکمت تکرار این فرصت سالانه آن است تا بهانه‌ای باشد برای آنکه دارا و ندار و غنی و فقیرمان دست و جان بشوییم از دنیا و تعلقات رنگ به رنگش و در عمق جان خود به این سؤال پاسخ گوئیم که چه اندازه در حراست و نگهبانی از گوهر وجودمان که همانا حب خداوند باری تعالی و جان کندن از غیر اوست، موفق بوده‌ایم.

قربان را به حق عید به مسلخ کشیدن نفس و به معراج بردن عشق خوانده‌اند، عیدی که عبادت، ذکر و ثنا و احسان و قربانی‌اش همگی مقدمه‌اند بر تمرین بندگی و عبودیت به درگاه بی‌منتهای حضرت حق و رسیدن به مرتبه وصل و وصال معشوق.

عید قربان با معانی والایی همچون ایثار، گذشت، احسان،  عبور از نفس و غلبه بر شیطان تا دستیابی به مقام قربت متجلی است، معیار و محکی برای آنکه پای دلمان برای غیر دوست نلرزد و نلغزاندمان که اگر اینگونه شدیم، آنگاه سیر سلوک را به جای می‌آوریم.

هنگامه‌ای برای آزمون و امتحان، که اگر بگذری و دست بشویی از فرزند و مال و جان، آنگاه خلیل‌الله خواهی شد و اینگونه گذر از اسماعیل جان و رسم بندگی به جای آوردن به مقام ابراهیمی‌ات می‌رساند.

قربان به حق مصداقی بی‌مانند از عبودیّت و بندپی، سنگ محکی برای ایثار، اخلاص و فداکاری در مسیر عشق‌بازی است و آنگاه که بگذریم از خواهش‌ها و خواسته‌های نفسانی،  مقرب درگاه خداوندِ جان می‌شویم، این تعریف را در بیانی ساده گذر از «من» در راه وصال «او» می‌شود معنا کرد و خوشبخت و سعادتمند آنکه از پسِ این امتحان سربلند برون آید.

در این روز با منّیت‌ها را به قربانگاه برد و خلیل‌وار سر تسلیم فرود آورد در پیشگاه او که هستی و جانمان را از او داریم که اگر اینگونه شد، آنگاه باید یقین پیدا کرد که در مسیر و صراط حق گام نهاده‌ایم و بودنمان به حقیقت معنا یافته است، مگر نه آنکه منتهای خلقت هستی سیر الی الله و رسیدن به مقام و منزلت قرب الهی است.

اینک که پس از زمزمه‌های عاشقانه و خالصانه دعای عرفه و حضور در صف دلدادگان معشوق و به جای آوردن نماز روز عید، گویی تن و جان را از زنگارهای یک ساله شستشو داده و  پاک و پاکیزه کرده‌ایم، با خود عهد ببندیم بر ایستادن بر این عهد.

عهد ببندیم که هر روزمان عید قربان باشد و بمانیم بر آن، تا هر گاه در گیر و دار دنیا و ما هو آن گرفتار آمدیم، یادمان بیاوریم برای چه آفریده شده‌ایم و دوری کنیم از هر آنچه که از خدایمان دورمان می‌کند.

انتهای خبر/*