روح‌الله قنبری در گفتگو با خبرنگار سرویس اجتماعی پایگاه خبری «تهران نیوز»، اظهار داشت: پس از سخنرانی معروف امام خمینی (ره) و در واکنش به دستگیری ایشان، مردم شهرهای قم، تهران و ورامین در اعتراض به این جنایت رژیم پهلوی قیام کردند؛ در شهرهای ورامین و پیشوا، مغازه‌ها و بازارها تعطیل شدند و مردم به خیابان‌ها ریختند و با فریاد  «یا مرگ یا خمینی» اعتراض خود را به این دستگیری اعلام کرده و به سمت تهران حرکت کردند.

وی گفت: در مسیر حرکت، ژاندارم منطقه دستور بازگشت به تظاهرکنندگان داد، اما تظاهرکنندگان به این دستورات اهمیتی ندادند و به مسیر خود ادامه دادند؛ نیروهای ژاندارمری در پی این مخالفت‌ها، دستور تیراندازی به سمت مردم را صادر کردند که منجر به شهادت بسیاری از مردم مظلوم شد و اجساد مطهر این شهدا نیز به چاه‌های اطراف منتقل شد.

فرمانده سپاه حضرت عبدالعظیم (ع) شهرستان ری ادامه داد: در دوران حکومت پهلوی، فساد و فحشا به شدت افزایش یافته بود و جامعه ایران با مشکلات جدی در این زمینه مواجه بود؛ اعتیاد به مواد مخدر نیز روند صعودی داشت و جوانان بسیاری به دام این بلای خانمان‌سوز گرفتار می‌شدند.

قنبری مطرح نمود: افزایش فساد و فحشا و اعتیاد به مواد مخدر، نه تنها بر وضعیت اجتماعی و اقتصادی کشور تأثیر منفی گذاشت، بلکه به نارضایتی عمومی و کاهش اعتماد مردم نسبت به دولت منجر شد.

وی تصریح کرد: در این دوران، حکومت به عنوان ابزار سرکوب و کنترل مخالفان سیاسی، دست به کشتار مردم در راهپیمایی‌ها و تظاهرات‌های اعتراضی می‌زد؛ مردم که برای بیان اعتراضات خود به خیابان‌ها می‌آمدند با خشونت و بی‌رحمی نیروهای امنیتی مواجه می‌شدند و بسیاری از آنان جان خود را از دست داده و در این مسیر شهید می‌شدند.

فرمانده سپاه حضرت عبدالعظیم (ع) شهرستان ری افزود: این اقدامات سرکوب‌گرانه، اعتراضات مردمی را خاموش نکرد، بلکه خشم و نفرت عمومی را افزایش داد؛ یکی از جنایات وحشتناک ساواک، شکنجه و اذیت و آزار دستگیرشدگان بود، افرادی که به دلیل مخالفت با رژیم پهلوی دستگیر می‌شدند، در زندان‌های ساواک تحت شدیدترین شکنجه‌ها قرار می‌گرفتند.

قنبری تاکید داشت: تصاویر و و مقالات منتشر شده در جراید و روزنامه‌های دوران پهلوی به وضوح نشان می‌دهند که به جز مناطق محدودی از تهران، باقی نقاط پایتخت و حومه آن مملو از خانواده‌های فقیر و بی‌بضاعتی بود که به امید یافتن لقمه‌ای نان راهی تهران شده بودند و این خانواده‌ها از ابتدایی‌ترین امکانات زندگی نیز محروم بودند و در شرایط بسیار سختی زندگی می‌کردند.

وی ادامه داد: اصطلاح  «حلبی‌آباد» که در آن دوران به‌کار می‌رفت، خود گویای میزان فقر و بدبختی مردم بود، این مناطق اغلب بدون آب، برق و خدمات بهداشتی بودند و ساکنان آن‌ها در شرایطی بسیار سخت و ناگوار زندگی می‌کردند؛ این وضعیت نه تنها نشان‌دهنده بی‌توجهی رژیم پهلوی به وضعیت زندگی مردم بود، بلکه بیانگر فساد و ناکارآمدی سیستم حاکم نیز بود.

انتهای خبر/*