به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «تهران نیوز»، شهید «ابوالفضل نکونام‌قدیری» فرزند عباس در تاریخ پنجم آذرماه سال 1344 در تهران دیده به جهان گشود. پس از حضور در جبهه در تاریخ پانزدهم بهمن‌ماه سال 1363 به مقام شهادت نائل آمد. در ادامه بخشی از وصیت‌نامه این شهید والامقام را می‌خوانید.

بسم الله الرحمن الرحيم
رب اشرح لى صدرى و يسرلى امرى و احلل عقده من لسانى يفقهوا قولى.
بار الها ! اين چند كلمه را از بنده عصيانگر خود بشنو كه تو شنواى رازهاى نهانى، اين بنده حقيرت و روسياهى‌اش را درياب و از گناهانش درگذر كه تنها آمرزنده گناهانى.

خدايا اگر گناهى از من سر زده نه به خاطر مخالفت با تو بلكه از روى جهالت و نادانى بوده، زمانى دراز را در سياهى سير كردم تا به نور هدايت تو رسيدم و خود را يافتم، يافتنى دوباره، يافتنى از اعماق، دانستم كه خليفه توام و روح تو در كالبدم و دنياى تو در دستم مى‌باشد، ندانسته گول رنگ‌هاى بى‌نور دنيا را خوردم و نفس را در راه سیاه راهبر شدم.

زمانى چشم گشودم كه قلبم سياه بود و وجودم سياه‌تر. ديدم كه دنيا را آتش گرفته و فرياد مظلومان جهان را به لرزه انداخته، نادم از گناهان و اعمال گذشته‌ام، با مظلومان هم‌صدا شدم، ديدم كه چگونه خون برادرانم زمين سرد و بى‌روح زمستان را گرم و معطر نمود. جويبارى از خون را ديدم كه به درياچه انقلاب مى‌پيوست و رهرو مى‌طلبيد، رهرو شدم.

انقلاب پيروز شده، ظلم رفت و عدالت سايه گسترد. بهار آمد، خونى كه از برادرانم ريخته بود تازه شكوفه مى‌كرد كه ظالمان سياهى و تباهى از نور انقلاب دلگیر شدند و توطئه‌ها مانند باران می بارید. رهبرم فرمود: «سدى شويد و توطئه‌ها را خنثى سازيد.» به سدى كه رحمتت بر آن مى‌تابيد پيوستم، دشمنان تو خود را ابرقدرت مى‌ناميدند ولى هيچ و پوچ بودند، در برابر تكبير هم‌سنگرم و هم‌‍وطنم مى‌لرزيدند و از معركه خارج مى‌شدند.

بار الها! تو شاهدى كه اين سد چندين بار تجديد بنا كرده و خشت‌هاى بسيارى را از دست داده ولى من روسياه هنوز زنده‌ام و خجالت‌زده از شهدا به حيات فانى خود ادامه مى‌دهم.

پروردگارا! تو را به آبرومندان درگاهت قسم مى‌دهم كه خون ناقابل مرا قبول كنى و راست‌قامت جاودانه‌ام سازى، ان‌شاءالله. تا كوتاه كردن دست تمام متجاوزين جنگ را ادامه خواهيم داد.
(شهيد بهشتى )

انتهای خبر/