به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «تهران نیوز»، مردم ورامین، پیشوا و قرچک سال‌ها است، در برابر بی‌توجهی به ابتدایی‌ترین حقوق‌شان، فقط یک راه دارند و آن هم صبر است. رفت‌ و آمدهای روزانه این مردم به پایتخت، قصه تکراری رنج، اتلاف وقت و بی‌عدالتی است؛ قصه‌ای که مسئولان آن را بارها شنیده‌اند؛ اما همچنان ترجیح می‌دهند از کنار آن عبور کنند.

متروی ورامین نه یک پروژه فنی پیچیده، بلکه یک مطالبه ساده و ضروری است. مطالبه‌ای که سال‌ها پیش کلنگش زده و وعده بودجه‌ آن داده شد و به مرحله ترسیم نقشه رسید؛ اما نه ریل‌ آن پهن شد، نه ایستگاهی ساخته و نه هیچ قطاری به راه افتاد.

مردم این مناطق برخلاف بسیاری از مناطق برخوردار، هر روز ساعت‌ها در صف اتوبوس‌های فرسوده یا پشت ترافیک جاده ری ـ ورامین معطل می‌مانند. با حقوق‌های کارگری، کرایه‌های چندباره می‌پردازند، وقتشان را در مسیر از دست می‌دهند و در پایان، احساس می‌کنند فراموش شده‌اند. فراموش‌شدگانی که فقط در آستانه انتخابات به یادشان می‌افتند.

در میان این بی‌عدالتی، پرسشی ساده وجود دارد، اگر خطوط مترو حق مردم شمال و غرب تهران است، چرا برای جنوب‌شرق آن فقط وعده است؟ مگر مردم این مناطق، در جنگ و دفاع، در انتخابات و راهپیمایی، کم بودند؟ مگر بار امنیت، اقتصاد و کارگری این استان را به دوش نکشیده‌اند؟

مسئولان بدانند که عدالت، فقط در شعار و سند نمی‌ماند؛ عدالت، وقتی معنا پیدا می‌کند که چهره خسته یک کارگر ورامینی، در واگن خلوت و منظم مترو لبخند بزند. این لبخند، از هر پروژه‌ای واجب‌تر است.

منبع: تسنیم

انتهای خبر/