شهریه میلیونی، امکانات حداقلی

ولیِ یکی از دانش‌آموزان پایه هفتم در تهران، از نارضایتی خود درباره مدرسه فرزندش گفت: ما به امید کیفیت بهتر، مدرسه غیرانتفاعی را انتخاب کردیم، اما حالا با شهریه نزدیک به ۵۰ میلیون تومان در سال، با امکاناتی مواجه هستیم که حتی از بعضی مدارس دولتی هم پایین‌تر است.

رویا حق‌جو در گفتگو با خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی تهران نیوز؛ ادامه داد: در کلاس‌های فرزندم تهویه مناسب نیست، کتابخانه مدرسه فقط چند قفسه کتاب دارد و برنامه‌های فوق‌برنامه عملاً اجرا نمی‌شوند یا کیفیت پایینی دارند. حتی وعده‌هایی که موقع ثبت‌نام درباره کلاس زبان یا مشاوره تحصیلی داده بودند، عملی نشده.

وی با اشاره به اینکه بسیاری از خانواده‌ها به ناچار برای پیشرفت فرزندشان به مدارس غیرانتفاعی روی می‌آورند، خاطرنشان کرد: فضایی ایجاد شده که انگار اگر فرزندت را مدرسه غیرانتفاعی نفرستی، آینده‌اش را تباه کرده‌ای. ولی واقعیت این است که بسیاری از این مدارس فقط اسم و تبلیغ دارند و خبری از کیفیت نیست.

این در حالی‌ست که برخی کارشناسان آموزشی نیز نسبت به نبود نظارت کافی بر عملکرد و شهریه‌ مدارس غیردولتی هشدار داده‌اند. طبق آیین‌نامه، مدارس غیرانتفاعی باید شهریه‌ها را بر اساس مصوبه اداره آموزش و پرورش اعلام و خدمات متناسب با آن ارائه دهند؛ اما به‌نظر می‌رسد در بسیاری موارد، این تعادل برقرار نیست.

هزینه‌ بالا، انتخاب محدود

 پدر دو دانش‌آموز، از چالش‌های آموزش در مدارس غیرانتفاعی می‌گوید؛ مدارسی که با وجود مزایایی مانند کلاس‌های خلوت‌تر و توجه بیشتر به دانش‌آموزان، همچنان مشکلات جدی دارند.

رضا بیگلری در گفتگو با تهران نیوز عنوان کرد: در شهر ما، عملاً مدرسه غیرانتفاعی اصولی وجود ندارد؛ یا امکانات‌شان پایین است، یا مدیریت ضعیف دارند. برای همین مجبور شدیم فرزندمان را در شهر مجاور ثبت‌نام کنیم، و حالا هر روز هزینه‌ سرویس مدرسه هم به شهریه اضافه شده است.

وی عنوان داشت: کیفیت برخی مدارس غیرانتفاعی قابل قبول است و توجه بیشتری به مسائل آموزشی و روانشناختی کودکان دارند، اما این مزایا برای همه در دسترس نیست، مدارس خوب، هم محدودند و هم هزینه‌شان خیلی بالاست. وقتی چند فرزند داری، این هزینه‌ها سرسام‌آور می‌شود. در حال حاضر فقط برای دو فرزندم که در مدرسه غیرانتفاعی هستند، ماهانه حدود ۱۵ میلیون تومان هزینه می‌کنم.

ولی دانش‌آموز با تاکید بر نبود عدالت آموزشی ادامه داد: این وضعیت باعث شده خانواده‌ها بر اساس توان مالی خوب انتخاب کنند، نه بر اساس نیاز آموزشی. در حالی که همه بچه‌ها حق دارند از آموزش باکیفیت بهره‌مند شوند.

بیگلری در پایان از مسئولان خواست تا هم بر شهریه‌ها و عملکرد مدارس غیرانتفاعی نظارت دقیق‌تری داشته باشند، و هم شرایطی فراهم کنند که در شهرهای کوچک‌تر نیز مدارس باکیفیت و متعهد ایجاد شود تا خانواده‌ها ناچار به صرف این هزینه‌های مضاعف نباشند.

مدارس غیرانتفاعی؛ بین دغدغه‌های مدیران و بی‌نظارتی نهادهای مسئول

به گزارش تهران نیوز؛ در روزهایی که خانواده‌ها برای ثبت‌نام فرزندانشان بین مدارس مختلف سرگردان‌اند، سری به چند مدرسه غیرانتفاعی زدیم تا از نزدیک با فضای این مدارس و دغدغه‌های مدیران‌شان آشنا شویم.

برخلاف تصور عمومی، بسیاری از مدیران این مدارس نیز گلایه‌هایی داشتند؛ از هزینه‌های بالای نگهداری فضاهای آموزشی گرفته تا کمبود نیروی متخصص، افزایش نرخ اجاره ملک، گرانی تجهیزات آموزشی، و حتی فشارهایی که از سوی خانواده‌ها برای ارائه امکانات خاص ایجاد می‌شود.

یکی از مدیران با صراحت گفت: ما اگر بخواهیم مدرسه‌ای با کیفیت قابل قبول داشته باشیم، هزینه‌ها به شدت بالاست. از پرداخت حقوق معلمان تا تجهیز آزمایشگاه و سیستم سرمایش و گرمایش، قیمت همه‌چیز در این چند سال چند برابر شده است. اما وقتی برای افزایش شهریه درخواست می‌دهیم، روند آن بسیار پیچیده است و زمان‌بر.

با این حال، پرسش اصلی همچنان باقی‌ست: اگر مشکلات و فشارهای مالی وجود دارد، پس چرا شهریه‌ها این‌قدر متفاوت است؟ چرا برخی مدارس با کیفیت متوسط، رقم‌های نجومی دریافت می‌کنند و هیچ ارگانی به‌درستی بر این تفاوت‌ها نظارت نمی‌کند؟

واقعیت این است که نبود یک سیستم شفاف و منظم برای تعیین، تصویب و کنترل شهریه‌ها باعث شده که هر مدرسه‌ای تقریباً طبق سلیقه خود عمل کند. از سوی دیگر، برخی خانواده‌ها نیز با پرداخت بی‌چون‌وچرای شهریه‌های بالا – به امید تضمین آینده فرزندشان – ناخواسته به چرخه این بی‌نظمی دامن می‌زنند.

نهادهای نظارتی، از جمله ادارات آموزش و پرورش، موظف‌اند نه‌تنها در آغاز سال تحصیلی، بلکه به‌طور مستمر عملکرد مالی و آموزشی مدارس غیرانتفاعی را رصد کنند. اما در عمل، بسیاری از این نظارت‌ها یا به‌صورت صوری انجام می‌شود یا به‌دلایل مختلف به تعویق می‌افتد.

اگر مدارس غیرانتفاعی قرار است جایگزینی برای نظام آموزشی دولتی باشند، باید در چارچوب قانون، عدالت آموزشی و با شفافیت عمل کنند. نه اینکه هرکس بر اساس بودجه و برند خود، نرخ دلخواهی تعیین کرده و خدماتی با کیفیت نامشخص ارائه دهد. نظارت، نه تنها حق خانواده‌ها، که ضرورت یک نظام آموزشی سالم و متعهد است.

انتهای خبر/